Την Κυριακή 8 Μάιου 2022 έγινε η τελετή έναρξης της μεγάλης γιορτής της μουσικά ενωμένης Ευρώπης και όχι μόνο, στο παλάτι των Βενάρων (Reggia di Venaria Reale) κοντά στο Τορίνο. Με επισημότητες τύπου βραβείων Όσκαρ μπροστά από το εντυπωσιακό παλάτι ξετυλίχτηκε ένα ατέλειωτο τυρκουάζ χαλί για να βαδίσουν με επισημότητα και ύφος, άλλοτε μπλαζέ, άλλοτε μοντέλων, άλλοτε εκκολαπτόμενων σταρ, όλοι οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό.
Το παλάτι –πρώην βασιλική κατοικία- μνημείο χλιδής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους (1803-1815) έπεσε σε αχρηστία και χρησιμοποιήθηκε ως το 1978 για στρατιωτικούς σκοπούς.
Μετά την ανακαίνιση χρησιμοποιήθηκε για εκθεσιακούς λόγους. Η δική μας Amanda Tenfjord το βάδισε σαν ρόζ κύκνος στα ολογάλαζα νερά μιας ήσυχης γαλάζιας λίμνης.
Αυτά ήταν και τα πρώτα τελετουργικά πλάνα όλων, για να βγάλουν φωτογραφίες τα περιοδικά, να σχολιάσουν κατόπιν τα πρωϊνάδικα, να κλείσουν συμφωνίες οι οίκοι μόδας, να ξεχάσουμε για λίγο προβλήματα και πολέμους και επιτέλους το πανηγύρι της Eurovision να πάρει υπόσταση και μορφή.
Ο διαγωνισμός με τον πρώτο ημιτελικό χθες 10 Μάιου, δεν έγινε στο παλάτι αλλά στο Pala Alpitour ή Pala Olimpico μια εσωτερική αρένα πολλαπλών χρήσεων λίγα μέτρα απόσταση από το Ολυμπιακό Στάδιο του Τορίνο.
Διαμορφωμένη με γούστο από τους Ιταλούς με αρκετά φυτά και πράσινο κάνει ευχάριστη την θέαση και την ατμόσφαιρα του γηπέδου που χωρά περίπου 12.500 θεατών. Αυτό που είδαμε πάντως ήταν η σχεδόν παντελής έλλειψη προστατευτικών μασκών από τους θεατές εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Έτσι ξεχάσαμε για λίγο πως μετά την Κίνα ή Ιταλία ήταν αυτή που χτυπήθηκε άγρια από τον Covid.
Με παρουσιαστές τους Λάουρα Παουζίνι, Μίκα και Αλεσάντρο Κάτελαν για την Eurovision εντός αρένας και τους Γιώργο Καπουτζίδη και Μαρία Κοζάκου για την τηλεμετάδοση στην Ελλάδα η ροή κύλησε χωρίς προβλήματα.
Κατά την γνώμη μου πολύ πιο άνετοι οι Καπουτζίδης-Κοζάκου από τους μάλλον «κρύους» και αμήχανους Ιταλούς παρουσιαστές.
Με πρώτη ν’ ανεβαίνει στο ριγκ η Αλβανία με την Ronela Hajati και το ξεσηκωτικό και επιθετικά χορευτικό “Sekret” σχηματίζοντας στο τέλος με τα χέρια της τον Αλβανικό αετό, εθνικιστικό σύμβολο, ο τελικά αποκλεισμός της από την συνέχεια του διαγωνισμού ήταν μάλλον αναμενόμενο.
Συνέχεια για την Λετονία και το συγκρότημα Citi Zēni «Eat Your Salad». Ενέργεια στο φουλ, ντυμένοι σαν μονόχρωμα «λαχανικά», αφού το κομμάτι τους ήταν το «Φάε την σαλάτα σου». Δεν νομίζω ότι μπορεί να είχαν απαιτήσεις για κάποια συνέχεια, καθώς ήταν σαν παρηκμασμένοι ΄80s Wham χωρίς τον George Michael και μάλλον ευχαριστήθηκαν με το που ανέβηκαν έστω για μια φορά στην σκηνή της Eurovision.
Η Λιθουανία που εμφανίστηκε με την Monika Liu και το “Sentimentai”-«Αισθηματικός» έκανε ακριβώς αυτό. Πήγε την εμφάνιση της και την ερμηνεία της στην δεκαετία ’50 και ’60 με φόρεμα, χτένισμα, μουσική και φωτισμό άλλης εποχής «χτυπώντας» έτσι μεδούλι στο ένδοξο παρελθόν της Eurovision περνώντας αβίαστα στο τελικό.
Στο ίδιο περίπου κλίμα εμφανίστηκε και ο Ελβετός Marius Bear με το παλιομοδίτικο «Boys do cry». Ο Marius Bear ξεκίνησε σαν μουσικός του δρόμου για να κερδίσει το 2019 τον Ελβετικό μουσικό διαγωνισμό ταλέντων. Με μια ευαίσθητη μπαλάντα που θύμισε Perry Como και άλλους Ιταλούς Crooners πέρασε κι αυτός.
Η οπισθοδρόμηση στις χορευτικές δεκαετίες 70ς & 80ς έγινε και με την Σλοβενία για το γκρουπ LPS με το κομμάτι “Disko”. Το απαράδεκτο όνομα τους που είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων «Τελευταίο κομμάτι πίτσας», μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί, αφού και ή άνευρη ερμηνεία τους ήταν σαν να έκαναν πρόβα κρυφά στο γκαράζ του σπιτιού τους χωρίς να το ξέρουν οι γονείς. Φυσικό επόμενο αποκλειστήκαν μέσα στο γκαράζ για περισσότερες πρόβες.
Η συνέχεια με το μεγάλο φαβορί την Ουκρανία που όλα τα γραφεία στοιχημάτων αλλά και ο δικός μας «αρχιτέκτονας» Φωκάς Ευαγγελινός έχει πει πως θα κερδίσουν. Η Ουκρανία εμφανίστηκε με το συγκρότημα Kalush Orchestra και το τραγούδι “Stefania”. Ντυμένοι με παραδοσιακές στολές και Hip-Hop διάθεση, με στίχους ψυχικής και πατριωτικής ενδυνάμωσης, ήταν σα να τραγουδά ο Eminem το «Η Ουκρανία ποτέ δεν πεθαίνει». Φυσικά αποθεώθηκαν και προκρίθηκαν.
Η επόμενη Βουλγαρία με το ροκ σχήμα Intelligent Music Project – “Intention” είχε το κατάλληλο όνομα, είχε τις προθέσεις -“Intention” αλλά έπεσε σε ροκ λακκούβα.
Τα πέτσινα, το αγριεμένο στυλ αλά Bon Jovi, η Whitesnake εμφάνιση αλλά με ξεδοντιασμένα τα φίδια πέρασαν στην ανυπαρξία.
Η Ολλανδία που ήταν και από τα φαβορί για τον τελικό, με την S10 -κατά κόσμον (Stien den Hollander)- συγκίνησε με την μπαλάντα “De diepte”-(Βάθος) καθώς έδωσε μια απέριττη ερμηνεία που δάκρυσε και τους δικούς μας παρουσιαστές συν το γεγονός ότι ή τραγουδίστρια είχε διαγνωστεί στο παρελθόν με διπολισμό. Όλα μετράνε στην Eurovision για μια καλή θέση.
Η Μολδαβία που βασανίζεται κι αυτήν από τον Πούτιν, έστειλε τους Zdob şi Zdub & Advahov Brothers και το βαλκάνιο Rock-n-Roll “Trenuleţul”. Μου θύμισαν το φιλμ του Φιλανδού σκηνοθέτη Άκι Καουρισμάκι “Leningrad Cowboys go America” και φυσικά τους “Leningrad Cowboys” που με στυλ γκρουπ του τσίρκου που παίζει από δημοτικά μέχρι Rock-n-Roll και Hip-Hop κέρδισε μια θέση στο φαντεζί αυτό πανηγύρι της Eurovision. Άντε και του χρόνου ποντιακά.
Η Πορτογαλία με την Maro και το “Saudade Saudade” ξαναγύρισαν τον διαγωνισμό στην πραγματικότητα των τραγουδοποιών με την ευαίσθητη ψυχή και την ερμηνεία που καθηλώνει κι όταν τα φώτα χαμήλωσαν μου θύμισε την δεκαετία του 80ς & 90ς με την Suzanne Vega. Η πρόκριση ήταν παραπάνω από σίγουρη.
Σειρά της Κροατίας να πείσει ότι μια ένοχη απόλαυση στο τραγούδι και στην ζωή μπορεί να σε πάει πιο μακριά, πιο μπροστά, κάπου τέλος πάντων. Η Mia Dimšić με το δικό της «Guilty pleasure» δεν έπεισε για τα νοήματα πίσω από τις λέξεις και θα μείνει με την εμπειρία της σκηνής, Το χορευτικό που την συνόδευε μου φάνηκε επίσης κάπως ξεκάρφωτο με το όλο τραγούδι και την ερμηνεία.
Το γυναικείο συγκρότημα Reddi από την Δανία μπορεί να είναι δημοφιλές στην χώρα τους και αρκετά «ζωντανό» και ενεργητικό αλλά το τραγούδι τους “The Show” δεν έπεισε ούτε για το σόου ούτε για την ενέργεια. Ξεκινώντας με πιάνο αλά Bonnie Tyler κατέληξαν σαν τις The Go-Go’s στο “We Got The Beat”. Καλές αλλά μάλλον δεν έχουν ανάγκη για περισσότερη επιτυχία. Υπάρχουν και άλλοι διαγωνισμοί για αυτές στο μέλλον.
Οι DJ LUM!X και Pia Maria με το τραγούδι “Halo” για την Αυστρία αφού στις πρόβες τα πήγαν χάλια στο live χθες τα πήγαν μέτρια, ακούστηκαν σαν μια αδύναμη εκδοχή της Beyoncé και έμειναν χωρίς τελικό τελικά.
Η Ισλανδία δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό της για την εμφάνιση και το τραγούδι. Το οικογενειακό συγκρότημα Systur με το κομμάτι «Með Hækkandi Sól» με μια εμφάνιση που θύμισε φολκ-ροκ 70ς μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ντακότας έπεισαν γι’ αυτό που υπονοούσαν και όχι γι’ αυτό που εννοούσαν. Έτσι ώ του θαύματος της Eurovision πέρασαν κι αυτοί στον τελικό. Όλα γίνονται άμα ο Πάπας της Ρώμης ευλογεί την Eurovision.
Ήρθε επιτέλους και η σειρά της Ελλάδος με την ελληνονορβηγή Amanda Tenfjord ή Αμάντα Γεωργιάδη και την εύθραυστη μπαλάντα “Die Together”. Το επίσημο video-clip που γυρίστηκε στην Σύμη και για το οποίο τα Τουρκικά ΜΜΕ έγραψαν ότι τίθεται πολιτικό θέμα γιατί γυρίστηκε –άκουσον άκουσον- σε Τουρκικό έδαφος έπαιξε κι αυτό το ρόλο του εδώ. O Φωκάς Ευαγγελινός φυσικά επιμελήθηκε το θεματικό εμφάνισης της Αμάντα, που θύμισε λίγο ελληνική ταινία από Δαλιανίδη, λίγο σκηνικό από αιγαιοπελαγίτικο νησί, λίγο εικαστικό Τσαρούχη με τον λευκό αέρινο μανδύα και την ίδια την Αμάντα να δίνει μια μάλλον μέτρια ερμηνεία σε σχέση με το video-clip, σα νεράιδα που χάθηκε στο δάσος. Το φρέσκο μοντέρνο στυλ όμως της μπαλάντας και το μίνιμαλ σκηνικό ήταν αρκετό για να προκριθεί τελικά. Καλή μας τύχη λοιπόν.
Το τραγούδι της Νορβηγίας που ακολούθησε έδειξε, για μια ακόμη φορά, ότι όσο περισσότερο χλευάζεις και κάνεις πλάκα με τον διαγωνισμό, τόσο πιο «σοβαρά» σε παίρνουν. Το τραγούδι “Give That Wolf A Banana” των μεταμφιεσμένων κίτρινων λύκων Subwoolfer , αφού έχει κερδίσει στην αρχή της χρονιάς τον διαγωνισμό καλύτερου τραγουδιού στην χώρα του, τον Melodi Grand Prix 2022, ήρθαν στην Eurovision για να φάμε όλοι από μία μπανάνα για να μην φάμε την γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας. Μάλλον στόχευαν στην παιδική Eurovision αλλά είδαν πράσινο φως από την επιτροπή και πήραν πανηγυρικά το εισιτήριο για τον τελικό.
Το τελευταίο τραγούδι ήταν της Αρμενίας με την Rosa Linn και το «Snap» να φέρνει ένα τεράστιο σπίτι σαν σκηνικό με «χάρτινα» τούβλα και έπιπλα, να μιλά για αγάπη, μοναξιά, κίνδυνο, συμφιλίωση, φόβο και απογοήτευση. Ίσως το πιο κρυφό πολιτικό τραγούδι του ημιτελικού που μόνο και μόνο που το παρουσίασε έτσι η Αρμενία θα περνούσε στον τελικό.
Παρ’ όλες τις δημοσιογραφικές πληροφορίες ότι οι Ιταλοί θα έκαναν κάτι εξαιρετικό στην παρουσίαση, τα σκηνικά και τα εφέ του διαγωνισμού, δεν είδα κάτι εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο.
Αφού πλέον όλα στηρίζονται στις δημόσιες σχέσεις και λιγότερο στην ουσία της μουσικής όλα είναι πιθανά και μπορούν να πετύχουν τηλεθέαση, αποδοχή και επιτυχή έκβαση.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΟΛΟΓΚΑΣ
