Το άσπρο ή το μαύρο δεν υφίσταται στη ζωή. Εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι. Κι αν παρεξηγηθώ πάλι ποσώς με απασχολεί. Κάποτε όταν ήμουν μικρότερος με φόβιζε το γνωστό τοις πάσι «τι θα πεί ο κόσμος». Μη κρυβόμαστε, δεν έχει χαθεί ούτε στιγμή από την κοινωνία μας αυτό και ιδιαίτερα στη μικρή μας πόλη. Ήμουν ένας συντηριτικούρας με κέρατα μικρότερος. Την εποχή που χρειάστηκε να επαναστατήσω έκανα την κότα… κοκοκοκο!! Ούτε καν τον κόκορα. Με περίζωναν τα γυαλιά του ηθικοπλαστικού μασάζ, μέσα από ρήσεις …. «παν δένδρο μη ποιούν καλόν καρπό κόπτεται και εις πυρ βάλλεται». Με έσφιγγε η γραβατωμένη μου προσωπικότητα.
Κι όλα αυτά γιατί οι προσεγγίσεις μου ήταν παρωπιδεμένες. Είχα επιλέξει μια τακτική που βόλευε στο να μη σπάσω αυγουλάκια, αλλά να τα κλωσώ με περίσσια φροντίδα για να «τεκνοποιήσω» νέες φουρνιές πουλερικών, οι οποίες θα κατέληγαν σε κάποια στομάχια καθωσπρεπισμών.
Πάντα κάτι όμως συμβαίνει. Η ρημαδοζωή, σε χαστουκίζει στέλνοντας σε στο βάθος του σκοτεινού κελιού σου, μήπως και ξυπνήσεις! Αν το θέλεις ξυπνάς, αν πάλι νιώθεις βολεμένος μα αδειανός και φοβιτσιάρης κάθεσαι να κλωσάς τα αυγά, οσφυοκάμπτωντας σε κάθε καιροσκοπικό υπάνθρωπο που θέλει να λέγεται αρχηγίσκος ή κάτι τέτοιο.
Τελικά παρόλο που τα χρόνια στη ζωή φορτώνονται, ποτέ δεν είναι αργά να φας χαστούκι, είτε είσαι 20, είτε 30, είτε 50, είτε 70, είτε….. Το ξύπνημα ακόμη και με ασπρισμένους κροτάφους είναι υπέροχο. Φωτίζεσαι, νιώθεις αγνός, γεννιέσαι για πρώτη φορά. Καθαρός από σκέψεις και βουητά , ανοίγεσαι πετώντας να ρουφήξεις την αγνότητα.
Βλέπεις γύρω σου τον τόπο γεμάτο με λαμόγια. Αυτά βρε που ενώ τα κοιτάς να σου καταστρέφουν τη ζωή εσύ σιωπάς. Όμως η δροσιά της νέας αυγής σε φουντώνει κι ορμάς να καθαρίσεις την κόπρο που υπάρχει γύρω σου. Είμαι μόνος αναρωτιέσαι; Ίσως ναι ίσως όχι! Η σκέψη αυτή δε σε ενοχλεί πλέον. Γιατί οι λίγοι είναι που αντιστέκονται. Οι πολλοί ακολουθούν το χείμαρρο. Πάνε όπου τους οδηγούν. Κι εδώ δημιουργούνται οι αριβίστες . Εκείνοι ντε που θέτουν εαυτούς μπροστάρηδες στην κυριαρχία της σαπίλας και του κέρδους. Έχουν τους λόγους τους. Ο όχλος αναγνωρίζει, βοά, παλαμοκροτεί, θέλει να έχει ρόλο στην αριβιστική συντροφιά, μήπως γλύψει λίγο κοκαλάκι. Κι ο αριβίστας, δε σταματά πουθενά. Χώνει το κορακίσιο ράμφος του στα πτώματα των τιμίων που μόλις κατέστρεψε, προσπαθώντας να ατιμάσει ότι έχει απομείνει. Η τροφή του είναι…. Δεν υφίσταται αριβίστας χωρίς σαπίλα, χωρίς βρωμιά!
Όλη τούτη η βρωμιά που ζέχνει γύρω μας ζει, βασιλεύει κι εκκολάπτεται σαν το αυγό του φιδιού, σε κάθε υφή της ανθρώπινης ύπαρξης…. Σέρνεται το τέρας γεμίζοντας πρώτα το ατομικό επίπεδο κι ακολουθούν η οικογένεια, η παρέα, η εργασία, η εκπαίδευση, ο τύπος, η πολιτική, η τοπική αυτοδιοίκηση, η εκκλησία..παντού!! Παραγεμισμένοι σκώληκες, πεπικοιλμένοι δυσωδίας.
Πλέον σκέφτεσαι με ποιους πάω ;; Με τον καθαρό αέρα, το φως, την ελεύθερη σκέψη-πράξη και θεωρείσαι «αναρχικό στοιχείο»; Ή σέρνεις το κουφάρι σου στη μαυρίλα της ψευτιάς, της λοπωδυσιάς της μπόχας!….
Το ηλίθιον του θέματος είναι ότι άπαντες οι αριβίσται, θεωρούν εαυτούς και αλλήλους αγγέλους!….. Αναρωτιέμαι μήπως το επόμενο βήμα είναι, να μάθω τη μολότοφ;;;;
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας
