Γεροπαράξενος;;;
Αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι αν έχω γίνει γεροπαράξενος. Με έχω τσακώσει να είμαι υποκριτής, να βρίζω για καταστάσεις που έχω δεχτεί στο παρελθόν ή να επικροτώ πράγματα που έχω αποδοκιμάσει. Μήπως κάνω κόντρα για την κόντρα, μήπως πάω απέναντι σε οτιδήποτε για να μην παραδεχτώ στον εαυτό μου πως ανήκω στην κυρίαρχη άποψη, στη μάζα; Σκέφτομαι πως ίσως και να γεννήθηκα γεροπαράξενος ή, έστω, να μου δόθηκε η ιδιότητα αυτή μαζί με τις «επαναστάσεις» στην εφηβεία. Μια ζωή στην γκρίνια, το ανικανοποίητο, τις φωνές προς κάθε κατεύθυνση και ποτέ ένα γεμάτο, χορταστικό «μπράβo», ποτέ μια χαλαρότητα, να αράξω στην καρέκλα μου και να το ευχαριστηθώ. Λες και δεν μπορώ να συμβαδίσω με το μεθύσι μιας χαράς χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Πρώτα πρέπει να είσαι αληθινός στον εαυτό σου. Με ανησυχεί το ενδεχόμενο να είμαι, να έχω γίνει αυτό που περιγράφω πιο πάνω, ο μόνιμος γκρινιάρης χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ακόμα κι αν περνάω μια φάση, όπως μου συμβαίνει αυτό τον καιρό, όπου κανένας και τίποτα δεν με ικανοποιεί στο σύμπαν, πρέπει να κοιτάξω μέσα, βαθιά, προσεκτικά, μήπως κάτι δεν δουλεύει σωστά και βγαίνει προς τα έξω σαπίλα. Η καραντίνα με ζόρισε, δεν κατάφερα να κάνω τίποτα δημιουργικό και το αύριο φαίνεται κάτι πολύ μάταιο για να μου δίνει κίνητρο. Δουλειά, σπίτι, πέντε-δέκα φίλοι, όλος μου ο κόσμος σ’ ένα κουτί, να βγει η μέρα, να έρθει η επόμενη, να αλλάξει κάτι από μόνο του, επειδή εγώ δεν έχω δύναμη να το αλλάξω. Είναι τόσο μεγάλο το σοκ από όσα συμβαίνουν γενικά στη χώρα και τον κόσμο τα τελευταία δυο χρόνια που βγάζω αντίδραση πάνω στον δικό μου μεγάλο μικρόκοσμο; Ίσως. Είχα ταιριάξει τόσο τέλεια τον προγραμματισμό και τις δράσεις στη ζωή που επειδή η ζωή δεν είναι αυτό που ήταν ούτε στο ελάχιστο, τώρα έχω πάθει ναυτία από τα πέρα-δώθε των υγειονομικών μέτρων, της οικονομίας, της στέρησης ταξιδιών, της αδυναμίας να κυκλοφορήσω ελεύθερος και να πάω όπου θέλω χωρίς να ψάχνω καθημερινά τι ισχύει;……. Μπορεί.
Και τελικά με πιάνω να αποφεύγω να καταθέσω την άποψή μου για όσα συμβαίνουν στον αγαπημένο ή μισητό μου κόσμο επειδή κάθε σκέψη που μου βγαίνει τον τελευταίο καιρό είναι τοξική, δηλητηριασμένη από τον βρόμικο αέρα της πόλης και της χώρας όπου ζω. Θα αδικήσω, θα υπερβάλω, θα μετανιώσω. Με προβλημάτισε κάποιος που με χαρακτήρισε ως «περίεργο influencer» -το πήρα για προσβολή. Δεν θέλω να επηρεάσω κανέναν, ειδικά τούτη την περίοδο που προσπαθώ να καταλάβω τι μπορώ να σώσω μέσα στο κεφάλι μου και να ξαναβρώ τον δρόμο στον οποίο περπατούσα πριν γίνει η ζωή μου σμπαράλια από μια ηλίθια πανδημία και τη διαχείρισή της από όλους μας. Δεν απέχω, δεν κρύβομαι, δεν έχω παραιτηθεί. Απλώς η αυτοκριτική μου με βρίσκει σε περίεργη κατάσταση και καλό είναι όταν είσαι τοξικός να μην μολύνεις τους γύρω σου. Όταν νιώσεις ξανά ο εαυτός σου, έλα να μας τα πεις. Κάπως έτσι…… Φιλιά!
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
