Οδηγούσα όταν ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και το έβγαλα από την βαθιά τσέπη του μπουφάν όπου το είχα καταχωνιάσει. Ήταν η φίλη μου η Ελίζα. «Καλημέρα της λέω, πως είσαι;» «καλημέρα μου απαντά, όλα καλά! Το βράδυ,- συνεχίζει- έχει ένα μασκέ πάρτυ με τίτλο “γκάγκστερς και κούκλες” θα πάμε», με ρωτά με ανυπομονησία. «Βεβαίως και θα πάμε» της απαντώ κοφτά. Πάντα βρίσκω τον χρόνο για λίγη διασκέδαση την οποία και θεωρώ απαραίτητη στη ζωή μου. Σκέφτομαι όμως ότι δεν έχω στολή που να ταιριάζει με το μασκέ πάρτυ και βρίσκομαι εκτός πόλης στην οποία θα επέστρεφα αργά το απόγευμα. «Δεν πειράζει μου λέει εκείνη θα βρεις στα περίπτερα ένα καπέλο, ένα μουστάκι, κάτι πρόχειρο τέλος πάντων». Πράγματι επιστρέφοντας έκανα μία βόλτα στο κέντρο της πόλης αναζητώντας στα περίπτερα κάτι που να ταιριάζει στην μεταμφίεση που ήθελα για το βραδινό μας πάρτυ. Ήταν Σάββατο και τα καταστήματα είχαν ήδη κλείσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη στα περίπτερα δεν υπήρχε τίποτα, τα περισσότερα δεν είχαν ούτε καν σερπαντίνες ούτε κομφετί για πούλημα. Έπαθα ένα μικρό σοκ. «Τι συμβαίνει, ρώτησα έναν φίλο μου περίπτερα, γιατί δεν πουλάτε πλέον αποκριάτικα είδη;» «δεν φεύγουνε μου απαντά, ο κόσμος δεν ψωνίζει πλέον αποκριάτικα. Δεν διασκεδάζει όπως παλιότερα, ίσως είναι χωμένος μέσα στα προβλήματά του, βυθισμένος στο άγχος και στο στρες. Που να βρει διάθεση για διασκέδαση». Μα είναι δυνατόν αναρωτήθηκα, την ώρα που απομακρυνόμουν με γοργά βήματα και προβληματισμένος από τα λόγια του φίλου μου περιπτερά. Πώς μπορεί κάποιος να απαρνιέται τις χαρές της ζωής. Πώς γίνεται ο άνθρωπος να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια και να δημιουργεί με την στάση του μία καταθλιπτική πραγματικότητα για τον ίδιο. Πώς γίνεται να αναμένει με στωικότητα την άνωθεν σωτηρία αφού ο ίδιος δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει τη μίζερη πραγματικότητά του. Όχι, δεν εννοούσα να αλλάξει την πολιτική κατάσταση για να νιώσει καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς στα χρόνια των μνημονίων, όλοι οι πολιτικοί ταγοί παίζουν τον ρόλο της μαριονέτας, απλοί διαχειριστές είναι που εκτελούν άνωθεν εντολές υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας για πάρα πολλά χρόνια. Όλοι περνάμε δύσκολα και ξέρουμε ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς μέχρι να καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε ως έθνος και ως πολίτες. Αυτό που σκεφτόμουν, ήταν ότι κάποια πράγματα εξαρτάνται αποκλειστικά από μας. Η διάθεσή μας, η θέληση να χαρούμε αυτό το μοναδικό δώρο της φύσης την ζωή, να γευόμαστε κάθε στιγμή τις χαρές της, έχει να κάνει περισσότερο με μας τους ίδιους, με τον τρόπο σκέψης μας, τις πεποιθήσεις μας, τη νοοτροπία μας, και λιγότερο με την πολιτική κατάσταση. Θυμήθηκα την φίλη μου την Ελένη που σχοινοβατούσε στα όρια της κατάθλιψης, και έτρεχε συνεχώς μακριά από τα προβλήματα της αρνούμενη να τα αντιμετωπίσει. Μα εκείνα για ένα περίεργο λόγο δεν την αφήνανε ήσυχη, σαν την σκιά που τη σέρνεις στο διάβα σου ανήμπορος να απαλλαγείς από κείνη. Φύγετε, φύγετε, ούρλιαζε όταν την έπιαναν τα παραληλήματά της, μα αυτά της χαμογελούσαν και θρονιάζονταν σαν χρυσοποίκιλτο στεφάνι πάνω από το κεφάλι της. «Δεν αντέχω άλλο μου έλεγε με τρεμάμενη φωνή, βλέπω στον ύπνο μου εφιάλτες να με καταδιώκουν», κι εγώ της πρόσφερα ένα ποτήρι νερό συμβουλεύοντάς την. «Καλή μου Ελένη, τα προβλήματα είναι ένας αγώνας δρόμου που δεν πρόκειται να κερδίσεις ποτέ. Αντί να τρέχεις μακριά συμφιλιώσου με αυτά. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα. Δεν υπάρχουν προβλήματα παρά μόνο χωρίς ζωή. Αντιμετώπισε τα με φρόνηση και προχώρα. Επικεντρώσου στη δημιουργία θετικών πραγμάτων αντικαθιστώντας τα αρνητικά. Άδραξε την μέρα, χαμογέλα, χόρεψε, τραγούδησε, διασκέδασε, πήγαινε μια βόλτα με τους φίλους σου στην εξοχή. Ποτάμι που κυλάει η ζωή, και πίσω τα χρόνια δεν ξαναγυρίζουν». Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα η Ελένη έπαψε να τρέχει πλέον. Την βλέπω τακτικά στους δρόμους της πόλης, και το χαμόγελό της, μοιάζει με την εικόνα μιας όμορφης ανατολής του ηλίου, σαν ανοιξιάτικο πρωινό, καθάριο και λαμπερό. Το βράδυ πέρασα και πήρα την Ελίζα από το σπίτι. «Μην ανησυχείς μου λέει, βρήκα εγώ ένα παλιό μουστάκι και έχω και ένα καπέλο». Ωραία! Τα συνδύασα με ένα μαύρο γιλέκο και την μαύρη καμπαρντίνα μου, και μεταμορφώθηκα σε ένα τέλειο Gangster του περασμένου αιώνα θυμίζοντας λίγο από Lucky Luciano. Σάββατο βράδυ και ο κόσμος στα μαγαζιά λίγος. Μπήκαμε στο κατάστημα με τον dj να παίζει swing και Rock n’ roll, τραγούδια της εποχής. Ένα ζευγάρι προερχόμενο από Θεσσαλονίκη καλεσμένοι του ιδιοκτήτη του καταστήματος, μάθαινε στον κόσμο να χορεύει στους συγκεκριμένους ρυθμούς των τραγουδιών. Κάποιος τολμηρές παρέες όπως η δική μου μπήκε κατευθείαν στα βαθιά και το ευχαριστήθηκε, οι περισσότεροι όμως στέκονταν αμέτοχοι και αμήχανοι, δέσμιοι της κακής τους ψυχολογίας, της αρνητικής τους διάθεσης, μα πιο πολύ θεωρώ, των λανθασμένων πεποιθήσεών τους για τη ζωή. Η ώρα πέρασε και ήρθε η στιγμή να φύγουμε.
Στο δρόμο για το σπίτι διάφορες σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Όσο εξακολουθούμε να παραμένουμε κολλημένοι στο παρελθόν χάνουμε το παρόν. Όσο εξακολουθούμε να συγκρίνουμε την ζωή προ μνημονίων και τη ζωή με τα μνημόνια χάνουμε την ίδια την ζωή. Τα πάντα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος. Οι συνθήκες συνεχώς μεταβάλλονται από τόπο σε τόπο και χρόνο σε χρόνο, τίποτα δεν παραμένει σταθερό και ίδιο. Προσαρμόσου, συμφιλιώσου με την πραγματικότητα, αντιμετώπισε με φρόνηση τα προβλήματά σου, όμως μην συμβιβάζεσαι. Να αναζήτεις πάντα το καλύτερο, έχοντας οδηγό την φρόνηση στις επιλογές σου, την προσωπική και οικογενειακή αυτάρκεια για μια όσο το δυνατόν λιγότερο εξαρτημένη από περιττές και επιβαλλόμενες ανάγκες ζωή. Άσε στην άκρη την ματαιοδοξία σου για πλούτη, φήμη, και εξουσία, αυτά να σαι σίγουρος ότι δεν αποτελούν εχέγγυα για την ευτυχία. Άλλαξε τη νοοτροπία σου, δες το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Μα το βασικότερο, να μην ξεχνάς ποτέ να χαίρεσαι τη ζωή σου σαν να είναι η τελευταία σου μέρα…
Αριστοτέλης Κωλώτης Κερασοβίτης
