Γράφει η συγγραφέας Έρη Μαυρογιάννη.
Η βία κατά των γυναικών, σε οποιαδήποτε μορφή της ( ψυχολογική, συναισθηματική, λεκτική, σωματική) , είναι μια πηγή τού κακού που ξεκινά ως πυρήνας από την ίδια την οικογένεια, με αποτέλεσμα, ένα κοριτσάκι “τρεφόμενο” από τις εικόνες και τα βιώματα των βίαιων οικογενειακών γεγονότων, μαθαίνει να ζει με αυτές τις επιπτώσεις και τους τραυματισμούς τής ψυχής της, όπου μεγαλώνοντας, το ίδιο το “θύμα” των παιδικών του χρόνων, γίνεται αποδέκτης των επί της ουσίας βίαιων καταστάσεων και στην μετέπειτα ζωή του, η οποία αφορά αποκλειστικά και μόνο την ίδια.
Η βία κατά των γυναικών, μπορεί εξίσου να συνδέεται και με το παιδικό bullying στο σχολικό περιβάλλον μεταξύ παιδιών – συμμαθητών.
Ένα κορίτσι που έχει υποστεί το ξύλο, τις ύβρεις και την υποτίμηση των συμμαθητών της, χάνοντας την αυτοεκτίμησή της, μαθαίνει επίσης να ζει με αυτή τη λογική : πως μπορεί να μην αξίζει τον σεβασμό των ανθρώπων που θα συναναστραφεί καθημερινά μεγαλώνοντας, είτε στον εργασιακό της χώρο… με τις συντροφικές της σχέσεις… στην οικογένεια που θα δημιουργήσει.
Αν δεν υπάρξει ένα πρότυπο επαναστατικής φύσεως και θεωρίας από την παιδική ηλικία της, (όπως για παράδειγμα, της μητέρας της), που θα κάνει την κόρη της να καταλάβει ότι η βία δεν είναι κάτι που αξίζει στην ίδια την μητέρα ή στην κόρη, ή πως θα πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις να ζητάνε βοήθεια από κάποιον ειδικό ή την αστυνομία, ή που η μητέρα θα πρέπει να φέρει κοντά της την κόρη ώστε να τής ανοίξει τα “κρυμμένα μυστικά της” που έχει στην ψυχή της και θα κουβαλά για μία ζωή ως ένα θύμα σχολικού bullying … ή αν δεν βρεθεί εσωτερικα στην ψυχή τής κάθε γυναίκας η απαραίτητη δύναμη (ψυχική ή συναισθηματική) ώστε να αποτρέψει τον εαυτό της να γίνεται αποδέκτης βίαιων επεισοδίων από τα παιδικά χρόνια (σε κάποιες περιπτώσεις) ή ακόμα και όχι, αλλά από τη στιγμή που θα βγει στην αναζήτηση τού κατάλληλου συντρόφου για τη ζωή της, θα τυγχάνει σε εκείνους που θα αντιλαμβάνονται τον αδύναμο χαρακτήρα της εκμεταλλεύοντάς τον. Κι έτσι, το μόνο πράγμα που θα πετυχαίνει, θα είναι να εκμηδενίζει άθελά της και με πλήρη άγνοια τον κατά τ’ άλλα σπουδαίο και υπερπολύτιμο εαυτό της, διδάσκοντας στα παιδιά της μελλοντικά (επίσης άθελά της) ότι το φαινόμενο : βία, είναι κάτι φυσιολογικό να προκύψει στην ζωή μιας οικογένειας με κυρίαρχο εγκέφαλο, τον σύντροφο – πατέρα, που το ίδιο το παιδί – θύμα, θα κουβαλάει στη μνήμη της τον δικό της πατέρα ως πρότυπο οικογενειάρχη.
Μία γυναίκα με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πιο εύκολο να τραβήξει κοντά της τους χειριστικούς άντρες. Με τη λογική ότι δεν αξίζει κάτι καλύτερο ως μια προσωπικότητα, εξυψώνει αυτόματα τον ίδιο τον σύντροφό της στα μάτια της, αυτόν ως σπουδαία προσωπικότητα, εκμηδενίζοντας τη δική της. Μια γυναίκα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, τραβάει κοντά της μαγνητικά, τη βία σε οποιαδήποτε μορφή της, με το φόβο μη τυχόν μιλήσει ή επαναστατήσει και στο τέλος μείνει μόνη. Αποδέχεται τον φαύλο κύκλο των σκληρών καταστάσεων… και αν αποκοπεί από την αλυσίδα αυτών των γεγονότων που την πνιγούν, φοβάται πως θα έχει την κατάληξη μίας ακόμα πιο δυστυχισμένης γυναίκας, δίχως να μπορεί να πατήσει μετέπειτα στα πόδια της (και ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά πίσω της) διότι ο χειριστικός σύντροφός της, θα έχει ήδη προσπαθήσει να την εθίσει σε αυτά τα αποτελέσματα. Ακραία φαινομενικά μεν, αλλά τα έχω ακούσει πως… “Αν με αφήσεις, θα καταλήξεις πόρνη για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου”. Έτσι την καθιστά ανίκανη ως γυναίκα και μητέρα, κι εκείνη παραμένει συμβατικά στην βίαιη σχέση – γάμο. Ένας λόγος που ξεκίνησα να γράφω λογοτεχνικά βιβλία, ήταν ώστε να νικήσω τους δικούς μου φόβους και για να βγάλω περισσότερο στην επιφάνεια, τη δυναμική μου προσωπικότητα. Διότι στη ζωή μου, βρέθηκαν σύντροφοι όπου προσπάθησαν να μου την καταπατήσουν. Όχι μόνο την προσωπικότητά μου, αλλά και τα δικαιώματά μου, την ελευθερία μου, τα όνειρά μου.
Σταδιακά, υπήρξα ένα θύμα βίας σε οποιαδήποτε μορφή της. Μέχρι να υπογράψω το πρώτο μου συμβόλαιο για το βιβλίο μου με τίτλο : “Όπου η ζωή…στο κόκκινο”, ζούσα με τους εφιάλτες μου, διότι μου ήταν αδύνατο να τους μοιραστώ ανοιχτά με πολλά άτομα. Αλλιώς τα λέμε προφορικά, και αλλιώς τα γράφουμε. Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να τα πούμε όλα καθώς έχουν όπως τα έχουμε βιώσει. Το γράψιμο όμως, είναι η καλύτερη ψυχανάλυση τού εαυτού μας, και ειδικά όταν τα γραφόμενά μας μπορούν να βγουν πιο έξω από τα ημερολόγιά μας και ο κόσμος ταυτίζεται μαζί μας (με τους συγγραφείς ή τους ήρωές μας), κι έτσι, χαίρομαι όταν δέχομαι μηνύματα αναγνωστών και βοηθάω, αφού έχουν διαβάσει τα τέσσερα βιβλία μου.
Στην ζωή μου δεν ζήτησα ποτέ τη βοήθεια ειδικών. Δε σημαίνει πως αυτό που λέω, είναι και το σωστό. Βασανίστηκα αρκετά για να αποκοπώ οριστικά και αμετάκλητα από τις εικόνες των βίαιων στιγμών μου. Δούλεψα όσο δεν μπορούσα να φανταστώ μέσα μου, με τον εαυτό μου. Έφτιαξα ιστορίες βιβλίων με τα γεγονότα μου, κι έτσι είδα απ’έξω τα προβλήματα και τα λάθη μου, υποκύπτοντας σε αυτά. Τελικά, απαλλάχθηκα. Οι ηρωίδες μου, ήταν οι “ψυχαναλυτές” μου.
Μία μέρα κάθε χρόνο που ορίζεται ως παγκόσμια μέρα ενός φαινομένου, εμένα δεν μου λέει κάτι προσωπικά. Απλά είναι μια μέρα αφύπνισης τής καταστολής στην οποία βρίσκονται χιλιάδες θύματα γυναικών. Η επόμενη μέρα, μετά την παγκόσμια, είναι και πάλι η ίδια.
Προσωπικά, βρίσκομαι στη διάθεση των γυναικών αυτών. Η βία δεν χωρίζεται σε επαγγέλματα, σε κοινωνικά στρώματα, σε επίπεδα μόρφωσης. Είναι μια μορφή που επιβάλλει τη γυναικεία συσπείρωση και ένα θέμα που θα μπορούσα να αναπτύσσω σε χιλιάδες σελίδες ή να μιλάω για αυτή, ανοιχτά πλέον. Διότι η βία κατά των γυναικών, δεν είναι ταμπού. Είναι : ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ! Και η ελευθερία, δημιουργεί όνειρα και μια ευτυχισμένη ζωή με απόλυτο σεβασμό στον εαυτό μας και αυτό, μεταφέρεται και στα παιδιά μας.
