Η αρχαία ελληνική γλώσσα, ως Δημοτικός Σύμβουλος.
Ο Αθηναίος φιλόσοφος,Αντισθένης, ανέφερε πως «αρχή σοφίας, των ονομάτων η επίσκεψις», δηλαδή, ως πρώτο βήμα σοφίας αποτελεί η αναζήτηση των νοημάτων που κρύβονται στις ρίζες και στην ετυμολογία των λέξεων. Και, καθώς πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, ακολουθώντας και τη ρήση του φιλοσόφου, διαπιστώνουμε ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα βρίθει τέτοιων λέξεων σχετιζόμενων με την λειτουργία, την ονοματολογία και τη στοχοθεσία της δημοτικής αρχής. Κατ’ αρχήν, η λέξη: «Δήμαρχος» είναι η αρχή του Δήμου, η εξουσία, ο πρώτος πολίτης της πόλης που άρχει και εξουσιάζει τους δημότες- πολίτες. Ακόμα, η λέξη: «Δήμος» εμπεριέχει τις ακόλουθες σημασίες: υποδιαίρεση της χώρας σε γεωγραφικά διαμερίσματα, υποδιαίρεση των φυλών, κωμόπολη, ο απλός λαός, η συνέλευση των πολιτών, οι δημοκρατικοί πολίτες. Πολλά ονόματα δήμων έχουν αρχαία προέλευση, όπως Δήμος Τρικκαίων, Φαρκαδόνας, Αιθήκων, ενώ οι πρόσφατες θεσμικές μεταρρυθμίσεις στην Τοπική αυτοδιοίκηση τιτλοφορήθηκαν με αρχαία ονόματα , όπως το Σχέδιο Καλλικράτης (καλλό, όμορφο, «επιτελικό»+ κράτος/από το όνομα του Καλλικράτη, του αρχιτέκτονα του Παρθενώνα) και το σχέδιο Κλεισθένης (κλέος, δόξα+σθένος, από το όνομα του θεμελιωτή της Αθηναϊκής δημοκρατίας, τον Κλεισθένη).
Αξίζει να σημειωθεί πως η λέξη: «Δήμος» είναι κυρίαρχο συνθετικό της λέξης: «δημοκρατία»(δήμος +κρατώ= κυριαρχία του λαού). Θεμελιακό συστατικό, λοιπόν, ο λαός στην εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς το κράτος του δήμου, η δύναμη του δήμου είναι ο ίδιος ο λαός. Αυτή τη δημοκρατική βάση, τη θεμελιωμένη στην λαϊκή βούληση και όχι στην αριστοκρατική αντίληψη των ολίγων, την βρίσκουμε σε πολλά ψηφίσματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και είναι γνωστή η εναρκτήρια διατύπωση των αποφάσεων αυτών του Δημοτικού Συμβουλίου με τη ρήση: «έδοξε τη βουλή και τω δήμω» = έκρινε σωστό η Βουλή και ο Δήμος. Από αυτή την κρίση του Δήμου « βαφτίστηκε» και ο γνωστός μας φιλόσοφος της ατομικής θεωρίας, ο Δημόκριτος, που εκφράζει την κρίση του Δήμου! Επιπλέον, οι αρχαίο Δήμοι προφυλάσσονταν από τους κόλακας, τους τυράννους και τους δημαγωγούς με το μέτρο της δημηλασίας (δήμος +ελαύνω = διώχνω) δηλαδή της εξορίας τους που αποφασίστηκε και επιβλήθηκε από το δήμο ή ακόμα και με δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.
Ακόμα, πολλά ονόματα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας εμπεριέχουν ως πρώτο συνθετικό τη λέξη: δήμος. Το όνομα π.χ Δημοσθένης συμβολίζει το σθένος, τη δύναμη του δήμου. Και είναι δύναμη του δήμου, η μη ασθένεια και η προστασία του δημοτικού πληθυσμού από υγιεινομική βόμβα, από επιδημία. Διαφορετικά, σε περίπτωση ασθένειας του Δήμου, οι κάτοικοι ξενιτεύονται και αποδημούν και παρεπιδημούν, καθώς η οικονομική καχεξία οδηγεί σε εκδημία (απομάκρυνση από το δήμο) και σε αίτημα διαγραφής από τα δημοτολόγια. Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί το όνομα: «Δημόνικος». Τα συνθετικά του δηλώνουν την αναγκαιότητα πως η Δημοτική αρχή οφείλει να ανταγωνιστεί με όρους επενδυτικούς στην εκπαίδευση, στην έρευνα, στην καινοτομία, στην τεχνολογία και στα συγκριτικά πλεονεκτήματα, για να οδηγήσει στην ευημερία πάνδημη την πόλη και για να καταγάγει νίκη και πρωτοπορία στο Δήμο σε σχέση με τους άλλους Δήμους.
Πλούσια, λοιπόν, η αρχαία ελληνική γλώσσα σε αναφορές σε σχέση με τα Δημοτικά και αυτός που είναι αρεστός, είναι ο δημοφιλής και ο δημοχαρής, ο δημοπρόβλητος ή ο Χαρίδημος(η χάρη του Δήμου) και ο Εύδημος(ευ=η ποιότητα του Δήμου σε υποδομές και πολιτισμό). Εκείνο όμως που πρέπει να επισημάνουμε ότι οφείλουμε όλοι μας να είμαστε ως πολίτες άξιοι Δημιουργοί(Δήμος+ έργο), δηλαδή να παράγουμε έργο δημώδες, λαϊκό και ωφέλιμο για την κοινή μας προστασία και ευημερία και όχι να συμπεριφερόμαστε ως δημοφάγοι και δημοφθόροι (φθορά = καταστροφή) προς τη Δημοτική μας αρχή. Τότε, με αυτή την δημιουργική προϋπόθεση της πολιτειακής μας αρετής, ο Δημόδοκος (=ο αποδεκτός από το Δήμο), που στην μυθολογία μας ήταν αοιδός (τραγουδιστής στην Ομηρική εποχή) θα προσκληθεί να τραγουδήσει για τη Δημοτική μας δημοκρατική γιορτή, για τις εκλογές των αιρετών, για την ανάδειξη Δημοτικών Συμβούλων και Δημάρχου.
Γράφει: ο Άρης Μυλωνάς, φιλόλογος.
