ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΚΛΙΤΣΑΣ
Η ιστορία της γκλίτσας αρχίζει από την αρχαία εποχή . Ο Θεός Πάνας (Θεός των τσομπάνηδων) σε πολλές περιπτώσεις απεικονίζεται κρατώντας στο ένα χέρι
του μία γκλίτσα και το άλλο το σουραύλι (φλογέρα) τον γνωστό «αυλό του Πανός».
Ο Ιησούς στις εικόνες ως καλός ποιμήν κρατάει μια «γκλίτσα» στο χέρι.
Στο Βυζάντιο και την τουρκοκρατία η γκλίτσα πήρε περίπου τη μορφή που έφθασε και στους χρόνους μας. Τα τελευταία χρόνια που η γκλίτσα πήρε και μια θέση σαν διακοσμητικό είδος εμφανίζεται μια ανανεωτική τάση με πιο πολλές παραστάσεις και κεντήματα χωρίς όμως να χάνεται η ποιμενική της υπόσταση.
Η γκλίτσα έχει πολλές χρήσεις. Κύρια χρήση της είναι για να καθοδηγούν οι τσομπάνηδες τα κοπάδια και τα σκυλιά και να αμύνονται από τα αγρίμια των βουνών.
Η γκλίτσα μπορεί να συνδεθεί με το σκήπτρο των Βασιλέων ή την πατριαρχική ράβδο (σημείο εξουσίας). Χρησιμοποιείται επίσης για διευκόλυνση των ανθρώπων
στο περπάτημα και για παρέα στους περιπάτους, ιδίως στην ύπαιθρο και για προστασία στις διαδρομές αυτές. Η γκλίτσα μπορεί ακόμα να γίνει και όπλο. Υπάρχει η ιστορία του Κολοκοτρώνη με έναν Έλληνα τσομπανάκο στη μάχη των Δελβενακίων που όταν τον είδε να ακουμπάει στη γκλίτσα του και να χαζεύει στη μάχη και τον ρώτησε γιατί δεν πάει να πολεμήσει, απάντησε: «Δεν έχω άρματα καπετάνιε» και ο γέρος του Μωριά είπε: «και η αγκλίτσα είναι όπλο βρε Έλληνα.
Πήγαινε μ ‘ αυτή να σκοτώσεις Τούρκους και να πάρεις τα άρματά τους».
Η γκλίτσα μεταφορικά μπορεί να αποτελέσει και οδηγό για τη διευθέτηση και των πολιτικών μας πραγμάτων. Πολλές φορές βλέπουμε στους διάφορους πολιτικούς
να κάνουν δώρο γκλίτσες όταν επισκέπτονται επαρχιακές πόλεις.
