Μεγάλη συζήτηση έχει προκαλέσει το ξήλωμα της πέτρινης βρύσης στην αρχή της Ασκληπιού που κοσμούσε πιστεύουμε επαρκώς την είσοδο στον πεζόδρομο έστω και ασυντήρητη. Φαίνεται όμως ότι η Δημοτική Αρχή είχε άλλη γνώμη τελικά αφού εισερχόμαστε ως πόλη και έθνος στην μοντέρνα ψηφιακή εποχή.
Ενώ άλλα πιο σημαντικά έργα και εργολαβίες παίρνουν χρόνο και πολλές φορές δεν τελειώνουν ποτέ, το ξήλωμα της κρήνης και το στήσιμο της «ομπρέλας» έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Αιτία για τον Δήμο εκτός από την αναβάθμιση της e-πόλης ήταν πως η πέτρινη βρύση είχε αφεθεί στην φθορά του χρόνου και είχε αρχίσει να υποβαθμίζει τον περιβάλλοντα χώρο. Έτσι είχε ακουστεί, εστία μόλυνσης, τόπος για να πλένουν τα πόδια τους οι τουρίστες και οι περίεργοι.
Ολ’ αυτά θα ήταν κατανοητά αν η βρύση βρίσκονταν σε απομονωμένη συνοικία της πόλης. Στο κέντρο της πόλης είναι επιβεβλημένο και καθήκον των αρχών να διατηρείται καθαρή, συντηρημένη και λειτουργική με την καθημερινή φροντίδα των Υπηρεσιών Καθαριότητας, που δεν βρίσκονται για να μαζεύουν μόνο τα μπουκάλια και τα χαρτόκουτα από τις καφετέριες της Ασκληπιού ούτε να μαζεύουν τα πεσμένα φύλλα από τις μανόλιες του πεζόδρομου.
Στο έργο της «ανάπλασης» δεν ξηλώθηκε μόνο ή κρήνη αλλά και οι δύο ελιές που βρίσκονταν εκατέρωθεν της. Σύμβολο του έθνους, της ειρήνης, του ευ αγωνίζεστε και της σοφίας, τις οποίες η Δημοτική Αρχή τις ξέχασε και τις «εξαφάνισε» χωρίς να ακουστεί η παραμικρή διαμαρτυρία.
Το γλυπτό Ζογγολόπουλου από την άλλη είναι τόσο μίνιμαλ που το «ψυχρό» τσιμέντο που το περιβάλλει συν τα δύο τσιμεντένια παγκάκια που το συνοδεύουν, που θυμίζουν παγκάκια νεκροταφείου, μαζί με την απαράδεκτη πλακόστρωση που αποτελεί παραφωνία στο μοντέρνο γλυπτό, ολοκληρώνουν την εικόνα της εισόδου στον πεζόδρομο
Βέβαια θα συμφωνήσουμε με την παρατήρηση Παπαστεργίου ότι η τέχνη είναι υποκειμενική και ότι το «γλυπτό» δεν είναι ξόβεργες και παλιοσίδερα. Το ότι η βρύση «δεν ήταν όμορφη, δεν ήταν παραδοσιακή, δεν εξυπηρετούσε τίποτα» όπως απάντησε ο Δήμαρχος δεν είναι υποκειμενική και αφοριστική αντίληψη; Εκτός αν η παράδοση και η τέχνη είναι αντιφατικές έννοιες.
Αν έπρεπε να ληφθεί η χορηγία Ζογγολόπουλου ή όχι και που έπρεπε να τοποθετηθεί είναι άλλο θέμα. Το στοιχείο του νερού για την πόλη των Τρικάλων είναι κυρίαρχο στοιχείο με το ποτάμι και την ανάπλαση που επιχειρείται γύρω από αυτό. Επίσης ακριβώς δίπλα του οι «ομπρέλες» της οδού Απόλλωνος μάλλον ρίχνουν «σκιά» στο γλυπτό.
Η κρήνη θα έπρεπε να συντηρηθεί ν’ αναμορφωθεί να γίνει πιθανόν διπλή –να υπάρχει κρουνός με νερό και από την άλλη πλευρά – να τοποθετηθούν καλαίσθητα παγκάκια, ώστε ν’ αλλάξει όψη και χαρακτήρα.
Όσο για το αντιαισθητικό της όλης υπόθεσης παραθέτουμε μια εικόνα της πέτρινης κρήνης από τα περασμένα Χριστούγεννα για να κρίνουν και οι πολίτες από μόνοι τους.
