Πρόσφυγες και μετανάστες, πόλεμος και καταστροφή, αναγέννηση και ελπίδα. Πράξεις και πρακτικές που γεννούν χιλιάδες προβλήματα σε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να παύουν, ωστόσο, να κρατούν ζωντανή την ελπίδα για μια «αλλιώτικη» κοινωνία. Αυτές οι σκέψεις γεννήθηκαν σε μαθητές και μαθήτριες του 6ου ΓΕΛ Τρικάλων που επισκέφθηκαν την έκθεση “Ζωντανά Εδάφη”, στο κτήριο του Ιδρύματος Λεωνίδα Μακρή – ιατρού.
Η αναδρομική έκθεση του Στέργιου Στάμου, που είναι ο κύριος κορμός της έκθεσης με ενότητες τις Μεταναστεύσεις και τις Αναδομήσεις, λειτουργεί ως είσοδος στην προσφυγική κρίση και στα όσα αυτή επιφέρει και κατ’ επέκταση στην αναγκαιότητα προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με τη συμπόρευση πολλών μορφών τέχνης, όπως το θέατρο, ο χορός, η μουσική, η γλυπτική, η ψηφιακή έκφραση, η έκθεση τοποθετεί τον άνθρωπο στο επίκεντρο τόσο της καταστροφής όσο και της ελπίδας, ξετυλίγοντας το νήμα της πορείας του πολέμου, των προσφύγων, των βασάνων, αλλά και της αισιοδοξίας.
Η βιωματική προσέγγιση και η αλληλεπίδραση των μαθητών/τριών με τόσες μορφές τέχνης που αναπτύσσονται στα τρία επίπεδα του κτηρίου, αποτέλεσε την αιτία να αναδειχθούν σκέψεις και συναισθήματα για τον ίδιο τον άνθρωπο, για τα δεινά που προκαλεί και που ταυτόχρονα υποφέρει. Με τη φωτογραφία, τα βίντεο, τις αφηγήσεις, τους ήχους που περιβάλλουν την έκθεση, οι μαθητές/τριες βίωσαν την εμπειρία της τέχνης ως μέσου προβολής και προβληματισμού και με τα δικά τους λόγια είπαν:
– «Ο χώρος είναι κατάλληλα διαμορφωμένος, τα φώτα, η μουσική και η αφήγηση δημιουργούν ένα ιδιαίτερο κλίμα, μια υποβλητική ατμόσφαιρα, που προκαλεί έντονα συναισθήματα …
– Το επίκαιρο θέμα, η πρωτότυπη παρουσίαση με τον συγκερασμό διαφορετικών μορφών τέχνης, αλλά και η συμμετοχή μας σε διάφορες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ξενάγησης ζωντανεύουν το δράμα όσων καταπατώνται τα δικαιώματά τους…
– «Ζωντανά» έργα τέχνης μας προκαλούν λύπη για τους ανθρώπους της προσφυγιάς, ανακούφιση για κάποιους που τα καταφέρνουν και Ζουν, οργή για τους υπαιτίους, αγωνία για όσους απομένουν πίσω, ανησυχία μη βρεθούμε κάποια στιγμή κι εμείς στην ίδια κατάσταση…
– Το άκουσμα των πολέμων που ξεσπούν ακόμη και σήμερα φέρνει απορία και απόγνωση: 21ος αιώνας… γιατί οι άνθρωποι πρέπει να πολεμούν προκειμένου να διασφαλίσουν την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα..;
– Η παραστατική απεικόνιση των έργων τέχνης μας βάζει στη θέση ανθρώπων που υποφέρουν: νιώθουμε τον πόνο τους, την απώλεια τους, τον φόβο τους… αλλά και ελπίδα για «Αναδόμηση» του κόσμου, για έναν καλύτερο κόσμο όπου όλοι θα ζουν ειρηνικά και Ανθρώπινα…
– Η ευκαιρία όχι μόνο να παρακολουθήσουμε αλλά και να βάλουμε την προσωπική μας πινελιά σ’ ένα έργο, που επιδιώκει την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναδεικνύει τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας από αυτή την επίσκεψη…»
Ευχαριστούμε θερμά τους συντελεστές.
Οι μαθητές/τριες της Β’ και Γ’ Λυκείου (Ο.Π. Ανθρωπιστικών σπουδών)
Οι συνοδοί καθηγήτριες: Παπάντου Λουΐζα, Φασούλα Παναγιώτα
