Όταν είχα πάρει το δίπλωμα αυτοκινήτου αρκετά χρόνια παιδούλα στα 18.. ο πατέρας μου μου έλεγε να προσέχω πάντα στο δρόμο. Πάντα μου έλεγε το εξής: Και ο πατέρας σου να πεθαίνει εσυ παιδί μου να προσέχεις να μην τρέχεις να πας να τον βρεις… Λες και γνώριζε το μέλλον. Όταν απεβίωσε στο νοσοκομείο Τρικάλων δεν ήμουν εκεί τον είχα αφήσει με αποκλειστική για να πάω σπίτι να μπορέσω να κοιμηθώ εφόσον ήμουν μια βδομάδα σχεδόν άυπνη. Τι ύπνο να κάνω δηλαδή; Είχα πει στην αποκλειστική να με καλέσει αν γίνει κάτι… την πήρα τηλέφωνο μόνη μου γιατί το διασθάνθηκα… Είχε χιόνι πέρυσι τέτοιες μέρες… ο δρόμος γλιστρούσε πολύ… Ήμουν ταραγμένη πολύ … η μητέρα μου με ρώτησε μπορείς να οδηγήσεις ή να πάρουμε ταξί; Μπορώ της είπα … Αχ βρε μπαμπά λες και ήξερες ότι θα γίνουν έτσι τα πράγματα και μου το λεγες πάντα και εγω να πεθαίνω εσυ να προσέχεις όταν οδηγείς…….12/1/19 μια δύσκολη μέρα….Δεν είναι ο θάνατος που πικραίνει… πίστεψτε με είναι όλα αυτά που βλέπεις να γίνονται….Μπορεί στον κόσμο μας αυτό να μην υπάρχει δικαιοσύνη, μπορεί ακόμα και κάποιοι να θεωρούν τον εαυτό τους άτρωτο και ότι ποτέ δε θα αγγίξει το σπιτικό τους ο πόνος. Δεν είναι έτσι όμως …. κανένας δεν ξεφεύγει απο την κοινή μοίρα.. το θάνατο…γι αυτό μη δίνετε σημασία στα υλικά αγαθά. Μην αποζητάτε να γίνετε πλούσιοι αλλα να φροντίσετε να πλουτίζετε τις ψυχές σας … Αυτές μένουν!
Όλοι μας έχουμε τους αγγέλους μας εκεί ψηλά να διακοσμούν σαν αστέρια τον ουρανό. Καμιά φορά τη νύχτα κοιτώντας τα αναλογίζομαι τι κάνουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα και αν όντως μας βλέπουν από εκεί ψηλά! Με αφορμή αυτό το γεγονός θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία ένα απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέα Pablo J. Luis Molinero, «Morphogeny». Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα».
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό ‘καλώδιο’ πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή να σε καλεί από ψηλά». Με βάση τα παραπάνω κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή. Μη λυπάσαι για όποιον νομίζεις ότι χάνεται. Όταν αγαπάς κάτι ξανάρχεται. Ο,τιδήποτε σταματά γίνεται για ένα μόνο λόγο για να ξεκινήσει κάτι άλλο. Είναι λίγο εγωιστικό αλλα συγχρόνως και λογικό να μας στενοχωρεί ο θάνατος.
Πατέρα απόψε αν μ΄ακούς
εκεί ψηλά που είσαι
κατέβα λίγο να σε δώ
και τον καημό μου σβήσε…
Έλα πατέρα στ” όνειρο
τη συντροφιά σου να “χω
και πες μου μην ανησυχείς
εγώ παιδί μου, υπάρχω!
Μια λάμψη από τον ουρανό
είδα εχθές το βράδυ
Λες να ταν ο πατέρας μου
και μου “δειξε σημάδι;
Πατέρα το τραγούδι μου αυτό
στου το αφιερώνω
να δεις μακρυά σου πως περνώ
και ίντα σταυρό σηκώνω…
Να σκούπιζες το δάκρυ μου
που “χω στο μάγουλό μου
Εσύ πατέρα που “θελες
πάντοτε το καλό μου…
Πατέρα μου τις συμβουλές
που μου “δινες θυμάμαι
κι έχω μπορέσει άνθρωπος
χάρη σε σένα, να “μαι…
Σήμερα μελαγχολική
είναι για μένα η μέρα
Ένα παιδί με ρώτησε
Πως ζεις, πως ζεις χωρίς πατέρα;;; ( κρητική μαντινάδα)
Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου που απεβίωσε στις 12/1/2019
