Σαν σήμερα, 01/03/1978, έφυγε από την ζωή ο μέγας ευεργέτης της πόλεως ταύτης Ιωάννης Ματσόπουλος.
Αυτός ο άνθρωπος που μας έδωσε την δυνατότητα, μέσω του κληροδοτήματος του, να μπορούμε να διοργανώνουμε το θεματικό πάρκο που λέγεται Μύλος των Ξωτικών και στο οποίο βασίζεται το τουριστικό προϊόν αυτής της πόλης.
Του κ. Κων. Δ. Παπαστεργίου, π. Δημάρχου Τρικκαίων. Ο αείμνηστος Γιάννης Ματσόπουλος, επάξια και δίκαια κέρδισε τον επίζηλο τίτλο του “Μεγάλου Ευεργέτη” της πόλης μας. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Επαλήθευσε τον κανόνα που θέλει όλους τους μεγάλους δωρητές και εθνικούς ευεργέτες να έλκουν την καταγωγή τους από την εύανδρο Ήπειρο. Ήρθε μικρός στην πόλη μας το 1895, σε ηλικία οκτώ χρονών, από τη γενέτειρα του Ελάτη Ιωαννίνων. Μαθητής τότε φιλοξενήθηκε στη συγγενική του οικογένεια του Δημ. Ματσοπούλου. Συνέχισε τα εγκύκλια μαθήματα του στο Γυμνάσιο Τρικάλων. Στην ηλικία των 16 χρόνων μπήκε στη βιοπάλη εργαζόμενος ως αλευρεργάτης στην αλευροβιομηχανία “Γ. Αγαθοκλής και Σία” της οποίας σημαντικός μέτοχος ήταν ο θείος του Δ. Ματσόπουλος. Από το 1914 που διαλύθηκε η παραπάνω εταιρεία ο Γ. Ματσόπουλος, ορεξάτος νέος επιδόθηκε με μεγάλη επιτυχία στο ελεύτερο σιτεμπόριο. Μυαλό ανοιχτό, αντοχή ατσάλινη, βούληση ακατάβλητη και με περισσό ζήλο για τη δουλειά του, κατάφερε να γίνει κυρίαρχος στον τομέα της αλευρεμποριας, αφού έγιναν κύριοι του ομώνυμου Μύλου μαζί με τα αδέλφια του. Πέραν από την καθ’ αυτή δουλειά του, αναδείχτηκε ταυτόχρονα και σημαντικός κοινωνικός παράγοντας. Υπήρξε πρόεδρος του ΠΙΚΠΑ Τρικάλων, οργάνωσε τις παιδικές κατασκηνώσεις στην Ελάτη, πρόσφερε επί σειρά δεκαετιών τις υπηρεσίες του ως πρόεδρος του Τρικαλινού τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μέχρι το θάνατο του (1η Μαρτίου 1978) ήταν πρόεδρος του Δ/κου Συμβουλίου του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Τρικάλων. Προσηνής ώς άνθρωπος και μειλίχιος χαρακτήρας, κατάφερε να έχει μόνο φίλους σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Σφικτός σε άσκοπες δαπάνες, μα γαλαντόμος σε κοινωνικές χειρονομίες. Πολλοί οι ευεργετηθέντες απ’ αυτόν, αλλά παραμένουν σχεδόν άγνωστοι, γιατί ο Γιάννης Ματσόπουλος βοηθούσε τους αναξιοπαθούντες με χριστιανική διακριτικότητα. Φίλοι του ταπεινοί πολίτες, αλλά και μεγαλοσχήμονες. Ξεχωριστή και ιδιαίτερη φιλία τον συνέδεε με τον επί χρόνια πρόεδρο του Ε.Ε.Σ. – και μετέπειτα υπηρεσιακό πρωθυπουργό – μακαρίτη Κων. Γεωργακόπουλο. Με τον Γ.Μ. συνδέθηκα αφ’ ότου εγκαταστάθηκα ως επαγγελματίας Μηχανικός στην πόλη μας. Ήμασταν (μαζί αε τον κ. Σωτ. Μερτσιώτη) οι τεχνικοί του σύμβουλοι. Με τιμούσε με τη φιλία του και αρκετέ φορές μου εμπιστευόταν τις μύχιες σκέψεις του. Θυμάμαι, μόλις είχα εκλεγεί ως Δήμαρχος Τρικκαίων (Μάρτιος 1975), ότι είχε έρθει στο Δημαρχείο να με συγχαρεί και να μου ευχηθεί “ευόδωση” στο βαρύ έργο που είχα αναλάβει. Στην πορεία της συζήτηση μας, μου ζήτησε να μεριμνήσω για μία συνάντηση του με τον Λεωνίδα Μακρή, γιατρό, λόγω του ότι συγκατοικούσε με τον πεθερό μου Β. Βλαχοκώστα, και διότι εκείνη την εποχή ο Λ. Μακρής ήταν αδιάθετος. Το ραντεβού κλείστηκε και (αρχές Απριλίου 1975) μαζί επισκεφθήκαμε το γιατρό στο επί της οδού Βύρωνος και Γαριβάλδη σπίτι του. Εκεί μπήκε – μεταξύ των άλλων – και το θέμα τη διάθεσης των περιουσιακών τους στοιχείων (μετά θάνατον). Υποστήριξα ότι η καλύτερη επιλογή είναι η κληροδοσία τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κάθε τόπου. Επιχειρηματολόγησα με παραδείγματα πως δωρεές και ιδρύματα ποικιλώνυμα αφανίστηκαν και έσβησαν μαζί με τους δωρητές τους, γιατί δεν υπήρχαν ευαισθησίες, υπευθυνότητες ή και ασφαλιστικές δικλείδες για υλοποίηση των κληροδοσιών. Τους άφησαν να πουν τα δικά τους και τους αποχαιρέτισα. Τον αείμνηστο Γ. Ματσόπουλο τον απασχολούσε σοβαρά το θέμα της περαιτέρω διάθεσης και αξιοποίησης της περιουσίας του υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Σε κάθε ευκαιρία το έφερνε στην επιφάνεια. Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου 1977, ημέρα Τετάρτη – αντιγράφω από το ημερολόγιο μου – ύστερα από πρόσκληση του πήγα στο επί της οδού Ασκληπιού σπίτι του “για ένα καφέ” όπως είπε. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να τεκμηριώσω την παλαιά μου άποψη. Ότι τα καλύτερα και τα βιωσιμώτερα κληροδοτήματα είναι εκείνα που περιέρχονται στις τοπικές κοινωνίες, στην Τοπική Αυτ/ση. Τον θυμάμαι προβληματισμένο, γιατί είχε μακροχρόνιους φιλικούς και συναισθηματικούς δεσμούς με τον Κ. Γεωργακόπουλο (Ε.Ε.Σ.) και με το Νοσοκομείο Τρικάλων. Αποχαιρετώντας τον το βράδυ εκείνο, έμεινα με την ασφαλή διαίσθηση ότι η αποκλειστική πλέον και αβίαστη επιλογή του ήταν ο Δήμος Τρικκαίων να είναι ο καθολικός κληρονόμος όλης της περιουσίας του . Δεν μου το αποκάλυψε στις κατοπινές συναντήσεις μας, αλλά από τα συμφραζόμενα και τις ερωτήσεις που μου έκανε για το πώς βλέπω την αξιοποίηση του Μύλου, εδραιώθηκε η πεποίθηση μου ότι ο Γ. Ματσόπουλος θα είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης του Δήμου Τρικκαίων. Το Φεβρουάριο του 1978, προς το τέλος, ήταν άρρωστος και νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο Τρικάλων. Το Σάββατο 25/2/78 αναχωρώντας για υπηρεσιακούς λόγους για την Αθήνα, πέρασα να του ευχηθώ γρήγορη ανάρρωση. Ζήτησε από τους παρευρισκόμενους στο θάλαμο νοσηλείας να μας αφήσουν μόνους. Είχε προαισθανθεί την κακή πορεία της υγείας του. Μου έσφιξε θυμάμαι το χέρι – και μου είπε με νόημα: “Δήμαρχε, ώρα σου καλή και μη με ξεχάσεις, εγώ έκανα το χρέος προς την πόλη που αγάπησα και έζησα όλη μου τη ζωή”. Την Τετάρτη 1/3/78 ο αείμνηστος Γ. Ματσόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο Τρικάλων σε ηλικία 91 χρόνων. Η κηδεία του έγινε πάνδημη και στους επικήδειους λόγους σκιαγραφήθηκε η μεγάλη ψυχή του Ευπατρίδη Γιάννη Ματσόπουλου. Μία μέρα μετά, (2/3/1978) με φροντίδα και αίτηση προς το Μονομελές Πρωτοδικείο Τρικάλων του δικηγόρου κ. Θεμ. Σφύρη, αντιπροέδρου τότε του Δ.Σ. του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Τρικάλων, δημοσιεύθηκε η από 14/7/1977 ιδιόγραφη διαθήκη του αείμνηστου Γιάννη Ματσόπουλου. Με τη διαθήκη του αυτή θυμόσοφος, έντιμος και μεγάθυμος, ο ’νθρωπος (με Κεφαλαία) Γιάννης Ματσόπουλος άφηνε όλη του την ακίνητη περιουσία στο Δήμο Τρικκαίων “δια να γίνει πνεύμων της πόλεως, λόγω των πολλαπλών πλεονεκτημάτων ” Η διαθήκη του, από επτά σελίδες, είναι ένα κείμενο άξιο σχολιασμού, αλλά η έλλειψη χώρου δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Επιγραμματικά μόνο μπορεί να λεχθεί ότι από τις σελίδες του αναδίδεται το άρωμα μιας μεγάλης και ανεπανάληπτης, μιας σπάνιας ψυχής. Ο αείμνηστος Γιάννης, δεν ξέχασε ούτε τους συνεργάτες ούτε την γενέτειρά του. Έδινε οδηγίες στο Δήμο να καταβληθούν διάφορα χρηματικά ποσά στους επώνυμους που ανέφερε , πράγμα το οποίο ο Δήμος μας πραγματοποίησε ευχαρίστως. Ο Δήμος παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που διέρχεται, φρόντισε να “μη ξεχάσει” το μεγαλύτερο ευεργέτη του. Ήδη το “Πάρκο Ματσόπουλου” είναι σημείο αναφοράς για την πόλη μας. Πολύ ενωρίς προκήρυξε πανελλήνιο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την ανακατασκευή, συντήρηση και αξιοποίηση της περιοχής του Μύλου. Στα χρόνια που έρχονται ο χώρος του “Πάρκου Ματσόπουλου” θα είναι μία από τις καλύτερες περιβαλλοντικές οάσεις της πόλης μας. Το όνομα του αείμνηστου Γιάννη Ματσόπουλου, έχει πλέον συνταυτιστεί με ότι το ευγενέστερο και γι’ αυτό θα μείνει ανεξίτηλο στο διηνεκές από τη μνήμη (και την καρδιά) των Τρικαλινών. Θα πρέπει ο Δήμος μας, να ολοκληρώσει και την κατασκευή του “Κήπου των Ευεργετών” που άρχισε να δημιουργείται, επί των ημερών μου, στο χώρο του Μύλου Ματσόπουλου, ώστε να τοποθετηθούν οι προτομές των μεγάλων τέκνων της πόλης μας. Πρέπει επίσης να ληφθεί ειδική μέριμνα για την κατάλληλη περιτοίχιση ή περίφραξη με καλαίσθητο τρόπο της όλης έκτασης του “Πάρκου” ώστε να σταματήσει αυτό να είναι έρμαιο κάθε αυθαίρετης χρήσης. Εξυπακούεται ότι θα πρέπει να γίνουν και οι προβλεπόμενες από την αρχική βραβευμένη μελέτη, διαρρυθμίσεις και επεμβάσεις στην περιβάλλουσα του Μύλου περιοχή, αναβαθμίζοντας την (π.χ. κατασκευή λιμνών με το τρεχούμενο νερό του Αγιαμονιώτη, στοιχειώδες αμφιθέατρο κ.λπ.). Η προτομή του Γιάννη Ματσόπουλου, που είναι έτοιμη από το 1998 (όπως και άλλων ευεργετών. Τέλη Αντωνίου, Πόπης Καστρακίδη. Παπακυριαζή κ.λπ.) πρέπει να στηθεί και να δεσπόζει του ομωνύμου πάρκου. Αδυνατούμε να πιστέψουμε στα φημολογούμενα ότι δήθεν εμποδίζεται η ολοκλήρωση του “Κήπου των Ευεργετών” γιατί αντιδρά γειτονικός παράγων! Σε μια προγραμματιζόμενη εργασία μου, σχετική με τους Τρικαλινούς ευεργέτες, θα έχουμε την ευκαιρία να γράψουμε περισσότερα για το Γιάννη Ματσόπουλο. να περιγράψουμε τα της διαθήκης του, την απροσμέτρητη καλοσύνη του και κάποιες σκέψεις του που προφορικά συζητούσαμε μαζί. Τελειώνοντας πρέπει να τονίσω με ιδιαίτερη ικανοποίηση και να επαινέσω και τη στάση των στενών συγγενών, ανεψιών του Τιτίκας και Γιώργο Φιλίππου, της Ανδρομάχης Οικονομίδου και των εξαδέλφων του Πιπίτσας, Γιώτας και Κώστα Ματσόπουλου. Η ψυχή του αείμνηστου Γιάννη θα αγάλλεται εσαεί και θα μνημονεύεται από όλο τον κόσμο που θα απολαμβάνει τις όμορφες και τις καλές στιγμές στο χώρο του Μύλου, του “Πάρκου Ματσόπουλου” όπου ο Γιάννης μας, έζησε μια ολόκληρη ζωή. |
