Μια γριούλα πέρασε, στάθηκε, ανασήκωσε απ’ την ποδιά της που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυο σύκα.
-Με γνωρίζεις γιαγιά; τη ρώτησα.
-Όχι παιδάκι μου. Είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω; Άνθρωποι δεν είμαστε; Δεν φτάνει;
Γέλασε με ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο……και τράβηξε το δρόμο της κούτσα κούτσα κατά το σοκάκι της.
Φίλεμα το λέμε στην ελληνική γλώσσα…..Είναι φορές που ένα πανέρι μήλα, σταφύλια, σύκα, η κάτι άλλο δύο κομμάτια πίτα μπορεί να φανερώσει όλο το πλέγμα των εθίμων φιλοξενίας στο χωριό. Και είναι φορές που βλέπεις τα μάτια να χαμογελούν……μ’ ένα βλέμμα καθαρό……Απλοί άνθρωποι….. αγράμματοι, αλλά με μία κίνηση φανερώνουν τη μαγεία της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Ευάγγελος Γιαννούχος