Από καιρό η φίλη μου η Αρχοντούλα με παρακαλούσε να πάμε σε μια βραδιά χορού,“Milonga” που συχνά-πυκνά διοργανώνει η σχολή χορού “επί σκηνής” της κα. Ντέπυ Ρόζου και παρότι μου αρέσουν οι Latin χοροί, εγώ παρέμενα διστακτικός. Μα, της έλεγα, σε αυτές τις βραδιές πηγαίνουν οι επαγγελματίες χορευτές και εμείς δεν ξέρουμε να χορεύουμε Tango, τι να κάνουμε εκεί καλή μου φίλη; «Πάμε μια φορά και θα περάσουμε θαυμάσια», ήταν η απάντησή της. Η Αρχοντούλα είναι η μητέρα της Ντέπυς, και εκτός από καλή φίλη είναι και συμπρωταγωνίστρια μου σε ένα θεατρικό μονόπρακτο του Τσέχωφ, που πολύ σύντομα σκοπεύουμε να ανεβάσουμε στο θεατρικό σανίδι.
Θυμάμαι ότι πρωτοαντίκρισα αυτόν τον χώρο στα μέσα της δεκαετίας του 90 σε ένα ταξίδι που είχα κάνει στην Ταϋλάνδη. Στο Main room του ξενοδοχείου όπου διέμενα διοργανώνονταν μία χορευτική βραδιά, η αίθουσα ήταν γεμάτη από κόσμο κι εγώ κάθισα αναπαυτικά με την παρέα μου σε έναν ημιστρόγγυλο καναπέ, παραγγέλνοντας ταυτόχρονα το κλασικό εξωτικό ποτό Πίνα Κολάδα. Η ορχήστρα έπαιζε ποικίλη μουσική, αλλά περισσότερο ευρωπαϊκούς και λάτιν ρυθμούς μιας και οι θαμώνες του ξενοδοχείου προέρχονταν από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ξαφνικά η πίστα άδειασε και ένα ζευγάρι λατινικής προέλευσης,άρχισε να χορεύει έναν καθόλα ερωτικό και αισθησιακό χορό που τράβηξε με μιας το βλέμμα μου. «Tango», αναφώνησε ενθουσιασμένος ο Terry, ο Εγγλέζος φίλος μου τον οποίο είχα γνωρίσει στο νησί Ko Samui της Ταϊλάνδης που παραθέριζα και είχαμε γίνει αχώριστοι. Τον κοιτάζω με απορία και εκείνος αντιλαμβανόμενος την έκπληξή μου, μου λέει: «Επισκέφθηκα την Αργεντινή πριν από δύο χρόνια, είναι ο εθνικός τους χορός, στο Μπουένος Άιρες χορεύεται παντού σε όλα τα Clubs ακόμη και στους δρόμους». Νομίζω πως είχα ξαναδεί να χορεύουν Tango, μόνο σε κάποιες ταινίες στην τηλεόραση αλλά δεν είχα δώσει τόσο μεγάλη σημασία. Η αίσθηση να βλέπεις μπροστά σου ζωντανά δύο χορευτές να λικνίζονται ρυθμικά σε κοντινή αγκαλιά, η αφοσίωση στη μουσική, το ντύσιμο που τονίζει το “αρσενικό” και το “θηλυκό”, η ποικιλία και η αρμονία στην κίνηση που κάνει το ζευγάρι να κινείται σαν μία οντότητα, σε συνεπαίρνει και δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Τους χάζευα καθόλη τη διάρκεια του χορού τους και όταν τελείωσαν ο κόσμος ενθουσιασμένος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Αναρωτήθηκα ευθύς αμέσως ποια μπορεί να είναι τα μυστικά αυτού του χορού.
Μήπως το Tango είναι το όχημα για να βγουν στην επιφάνεια βαθύτερα συναισθήματα; Μήπως η εκφραστικότητα του σώματος είναι πιο άμεση και πιο αυθόρμητη σε σχέση με την δυσκολία που έχουμε πολλές φορές να εκφραστούμε λεκτικά; Μήπως τελικά, το μυστικό που κάνει ξεχωριστό το Tango είναι ότι σπάει με έναν μαγικό τρόπο κατά την διάρκεια του χορού όλους τους κανόνες;Από τότε, αυτά τα ερωτήματα είχαν μείνει αναπάντητα…Και να που τώρα το Tango αγκαλιάζει και την πόλη μου, γίνεται μέρος της καθημερινότητας πολλών Τρικαλινών που μαθαίνουν να χορεύουν με πάθος. Έτσι, ξεπερνώντας την διστακτικότητά μου αποφάσισα μαζί με την Αρχοντούλα, να πάω τελικά σε μια Milonga «επί σκηνής» που διοργανώνει η συγκεκριμένη σχολή χορού σε ένα από τα πιο όμορφα μουσικά -αλλά και χορευτικά πια μάλλον- στέκια της πόλης μας. Αρχικά, οι «έξω από τον χορό», τα χάνουν αφού όποιος δεν ξέρει τα μαγικά βήματα μπορεί να πιστέψει πως, είναι σχεδόν εξ ορισμού αποκλεισμένος από αυτές τις βραδιές, που λειτουργούν ως δικλίδες εκτόνωσης και ψυχαγωγίας για τους μυημένους. Παρόλα αυτά ενθουσιάστηκα από όσα έβλεπα. Από τους χορευτές, τη μουσική, την ενέργεια που υπήρχε στην ατμόσφαιρα… Και κάπου εκεί, η οικοδέσποινα της βραδιάς η κα Ντέπυ ήρθε στην παρέα μας να μας καλωσορίσει. Μία αξιαγάπητη και γλυκύτατη κοπέλα που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Μιλήσαμε για λίγο και της εξέφρασα δειλά την επιθυμία μου να γραφτώ στη σχολή της και να μάθω τον συγκεκριμένο χορό. «Ναι ασφαλώς, μου απαντά. Μπορείτε να δοκιμάσετε όποτε το αποφασίσετε, σας
περιμένω». «Η Ντέπυ, πριν ασχοληθεί με τους μοντέρνους χορούς, έκανε από μικρή μπαλέτο», μου λέει όλο καμάρι η Αρχοντούλα, η οποία φρόντιζε να μου εξηγεί και να μου λύνει όσες απορίες είχα. «Είναι ευδιάκριτο αυτό, το αναγνωρίζεις από την αρμονία και την ελαστικότητα που έχει σε κάθε κίνησή της» της απαντώ. Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και την επόμενη Παρασκευή κίνησα για τη σχολή χορού.
Ομολογώ ότι αισθανόμουνα λίγο τρακαρισμένος στην αρχή, όμως το ξεπέρασα γρήγορα αφού η κα. Ντέπυ πάντα καλοσυνάτη και με το χαμόγελο στα χείλη με υποδέχτηκε και ανέλαβε να κάνει τις συστάσεις. Η φιλική υποδοχή που μου επεφύλασσαν όλα τα παιδιά της σχολής, με βοήθησε αρκετά ώστε να χαλαρώσω και να κάνω τις πρώτες μου γνωριμίες.
Αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες όπως ήταν φυσικό στο πρώτο μου μάθημα, γιατί είναι άλλο πράγμα να παρακολουθείς τους άλλους να χορεύουν και διαφορετικό να χορεύεις εσύ ο ίδιος. Στο δεύτερο μάθημα τα πήγα πολύ καλύτερα αφού άρχισα να εξοικειώνομαι και με την καθοδήγηση της κα. Ντέπυ, να μαθαίνω τα βήματα όλο και πιο σωστά. Βέβαια, όλες οι κοπέλες οι ντάμες μου στον χορό (οι εναλλαγές των ζευγαριών στο μάθημα είναι συνεχόμενες) με βοηθούσαν όταν δυσκολευόμουν, αλλά θέλω να κάνω μία εξαίρεση και να αναφερθώ στην Ζωίτσα, η οποία με υπομονή και κατανόηση με συμβούλευε σαν δεύτερη δασκάλα μου. Στο τρίτο μου μάθημα είχα την χαρά και την τιμή να με διδάξει ένας από τους καλύτερους χορευτές και σημαντικούς δασκάλους του Tango στην Ελλάδα, ο Ερμής Καραμπούλας.
Ο Ερμής έρχεται μία φορά τον μήνα από την Αθήνα στην πόλη μας τα Τρίκαλα, και διδάσκει αποκλειστικά στη σχολή χορού “επί σκηνής”. Μου θύμισε τον χορευτή που είχα δει αρκετά χρόνια πριν στην Ταϋλάνδη, είναι καταπληκτικός. Στο τέλος του μαθήματος βρήκα την ευκαιρία να κάνω μία χαλαρή συζήτηση με την κα. Ντέπυ στο σαλόνι της σχολής. «Πώς αισθάνεσαι» με ρώτησε γεμάτη ενδιαφέρον. «Πολύ καλά» της απαντώ, «αρχίζω πλέον να λύνομαι σιγά-σιγά,να απελευθερώνομαι». «Πρέπει να αφεθείς, να δείξεις εμπιστοσύνη στον ή στην παρτενέρ σου για να μπορέσεις να απολαύσεις το χορό», με παρότρυνε.
«Προσπαθώ ως καβαλιέρος να καθοδηγήσω σωστά τη ντάμα όμως δυσκολεύομαι λιγάκι». «Το Tango Αριστοτέλη είναι έντονα αυτοσχεδιαστικό με σαφώς διακριτούς ρόλους για τον καβαλιέρο και την ντάμα, αλλά κατά την διάρκεια του χορού πρέπει να λειτουργήσει ως ένα σώμα. Ο θώρακάς σου είναι εκείνος που κατευθύνει και καθοδηγεί, είναι το μυαλό που στέλνει τις πληροφορίες, είναι η καρδιά που εξωτερικεύει το συναίσθημα. Η ντάμα σου οφείλει να είναι εκεί για να πάρει την πληροφορία, για να δεχθεί τις προϋποθέσεις που δημιούργησες. Τα πόδια είναι εκείνα που εκτελούν, είναι η χάρη, είναι η κίνηση που εναρμονίζεται με τον ήχο της μουσικής». «Πολύ όμορφα όλα αυτά που λέτε κα. Ντέπυ, για αυτό το Tango είναι ένας ιδιαίτερος και ξεχωριστός χορός».
«Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στο ζευγάρι ο οποίος εκφράζεται με τις κινήσεις του σώματος. Είναι μια σιωπηλή συνομιλία,χιλιάδες λέξεις και συναισθήματα που αποτυπώνονται σε βήματα, οι καρδιές δύο χορευτών που χτυπούν σαν μία» συμπλήρωσε εκείνη. Την ευχαρίστησα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. «Αριστοτέλη, για να χορέψεις Tango θα πρέπει να το αγαπήσεις μα πάνω απ’ όλα να το σεβαστείς» ήταν η τελευταία της συμβουλή.
The party starts. Let’s dance Tango!!
Αριστοτέλης Κερασοβίτης